günler geçerken birden durup ya biz ne yapıyoruz böyle diye düşünmeye başladım. bana ayrılan kısıtlı süreyi neye harcıyorum ne kadar değişiyorum daha iyi biri oluyor muyum diye ayırmaya karar verdim.
akşamki iftar daveti için anneme yardım ettim, deist olduğumdan emin oldum, çok gereksiz yemek yedim, önemli bir mesele üzerine kafa yormadım, eskiden iyi bir insan olmak için çırpınan halimi hatırladım, şimdi neden öyle olmadığımı sorguladım, ülkemizin gidişatına üzüldüm, geleceğin karanlık olduğunun bilinciyle başka bir ülkede yaşamanın kolay olmayacağını büyüdükçe kendi ortamını oluşturup adapte oldukça bunun daha da zorlaşacağını anladım, ölenlere şehit denilmesinin ne kadar saçma olduğunu farkettim, din hakkında araştırmalarıma bastan başlamaya karar verdim.
bütün hepsinin sonucunda hayatımda hicbir şey değişmedi. bugünden geriye kalanlar bir hiçten başka bir şey değil ama belki bir gün...