"ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin?" diye sorarak sevgili okuyucusunu arayan oğuz atay başyapıtı.

hangi öyküden başlamalı iç dökmeye bilemiyor insan. şunu demeliyim sanırım ilk olarak: birçok hikayenin sonunda evet ya, dedim, en beğendiğim hikayesi buydu. ikinci olarak demeliyim ki, yüzüme pat pat vurdu. her hikayeyi tek tek ele almam mümkün değil, sadece birkaç bölüm yazmak istiyorum.

!---- spoiler ----!

ben yoktum; hatta ben yokum, olmadım diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yanyana gelerek beni tanımlamak istemezlerdi. ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı! çok insan için söylendi ama, sana da uygulanabilir denseydi. (sayfa 66)

ben sonra eve dönmedim babacığım. bazı durumlarda sana oranla biraz aşırı davrandım. belki de kendime bu dünyada bir yer yapabilmek için, birçok düşüncemi 'kuvveden fiile' çıkarmaya çalışıyorum. aslında sen böyle bir şeyi hiç düşünmedim; bununla birlikte, yeryüzünde senin kadar yer yaptığım da söylenemez. bu yüzden sinirli, sabırsız ve hırçın oldum. biliyorsun seninle de çok çatışırdım, kapılar filân vurup giderdim. bana hep haksızlık yaptığın duygusu vardı içimde: bence her zaman bana haksız yere söylenirdin; çalışkan bir öğrenci olduğum hâlde "bu çocuk kitap yüzü açmıyor," diye homurdanırdın, üstüme uymayan kötü dikilmiş elbiseler giydirirdin, istemediğim okullara gönderirdin beni, sızlanmalarımı da hiç dinlemezdin. bugün, belki de sen artık öldüğün için, bana bir zamanlar haksızlık ettiğini düşünemiyorsam da, bana haksızlık edildiği düşüncesi içimde öylesine gelişti ki artık bütün dünyayı suçluyorum bu bakımdan. bu bakımdan da istemediğim bir yerlere vardım, artık bütün dünyanın suratına çarpıp duruyorum kapıları. (sayfa 179-180)

!---- spoiler ----!