saçımda hiç beyaz olmamasına rağmen kafam büyük bir hızla yaşlanmaya başladı. yalnız kalmak fikri daha da büyüyor artık içimde. daha sık telefona bakar ve çalmasını bekler oldum. gün içinde anlamsızca pinekliyorum, ne yapacağımı bilemeden.. boş boş bakınmak pencereden dışarıya ve sık sık düşünmek, anıları, anları, o’nu, günleri ve geçen yılları...

dağılmadım ama toparlanmış da değilim. kafamda yüzlerce parça, yüzer parçaya ayrılmış durumda. kim, nasıl ve ne şekilde bir araya getirir bilmiyorum...