geçen yıl, mart ayı. nasıl gitmek istiyorum, nasıl yolda olmak... alaçatı dedim ve çıktım yola, elimde değirmen, kulağımda değirmenler.

eşyalarımı yerleştirdim ve hemen attım kendimi alaçatı sokaklarına, bir meydana geldim ve karşımda mavi beyaz kareli örtüler sabun kokusuyla beni buyur ettiler masalarına, bir çay istedim, başladım okumaya. o meydanda, ılık havanın kıyısında bi an kaldırıp başımı gökyüzüne baktım, şu an sanki bir sabahattin ali eserindeyim, dedim. öyle bir huzur.

bana verdiği sarının tonuna da değinmem lazım,

“düşünebilir misin, güzel bir kızın bir kolu olmazsa bu ne demektir? derenin üst başında çıpılçıpıl yıkanan genç kızlara karışamıyordu. vücudunu ve ondaki ayıbı her zaman örtmeye mecburdu…

~

“ben senden noksanım, bana sadaka mı veriyorsun?”

şu yönde farklıyız, şu özelliği beni sinir ediyor, şu fiziksel özelliğini beğenmiyorum, şu anlardaki tavrı beni deli ediyor, ama şu, ama bu, ama… her bir kusur için “ama” oluşturuyoruz ve sonra bunlara rağmen(!) sevdiğimizi söylüyoruz. sonra bir süre geçiyor bize göre daha ‘iyi’ bulduğumuza yöneliyoruz, bir başkası. yine ‘-e rağmen’ seviyoruz.

tüketiyoruz.

ama için sevemiyoruz.

ama sadece sevemiyoruz.

işte tüm bunlar sürer giderken sabahattin ali yüzümüze vuruyor: onun kusurunu sev, onu sev, sevmeni tamlaştır.

bir de saman sarısı.

güzel gündü, güzel an, güzel kitap, güzel sarı.

daha çok şey var üzerinde konuşacak ama uzun bir yazı olmasın, ara ara gelip buralarda diğer sarıları yazacağım ve bulacağım.