-saçmaya ve ötesine 3-

uzun süredir merak ediyorum.. içinde bulduğum halin sebebi ben miyim ve ya, kendi kendimi delirtmem mümkün mü? ‘kader işte’ diyip içinden sıyrılmak ta işin kolayı.. belki de, çok derin anlamları olmayan bir durumdur bu.. çok düşünmek istememekle beraber, biraz da olsa düşünmek istiyordum.. şehirlerin birinde saat çoktan gece yarısı.. en güçlü yatıştırıcıların işe yaramadığı bir bünye yüzünden kusmak için lavaboya koşuyorum.. çilemin taşkın saatleri.. uyuyor olmam gerekirdi.. huzurlu bir biçimde, derin bir uykunun içinde olmam.

yine sesler, yine.. yakarışla karışık bir çığlık..

…içim taşıyor, 4 duvarın içinde bir oraya bir buraya gidip duruyorum.. gözüme kestirdiğim bir köşeye çöküp kulaklarımı ve gözlerimi kapatıyorum. dipsiz bir karanlığın içinde, mükemmel sessizliğim yanı başımda.. tek eksiğim bir adet sigara, yakıyorum. külünü yere dökerken içim acımıyor.. ev benim değil ne de olsa.. kimin olduğunu da bilmiyorum.. her yer, sadece karanlık..

bir şeyler deniyorum.. çabalıyor, peşinden nefessiz bir şekilde koşuyorum.. ancak hedef her defasında ne kadar hızlı koşsam da, daha uzağa yerleşiyor. bir çeşit şaka arıyor gözlerim.. gözümün feri hüzne teşne.. aklım mı bana oyun oynuyor bilmiyorum, bir kapana sıkılmış gibi hissediyorum.. kapattığım gözlerimi açıyorum. bu sefer dikkatliyim.

beni gerçekten, ‘gerçekten’ uzaklaştıran ne varsa ona meylettim.. bazen yasak meyve en güzeli.. tadından yenmiyor ‘gerçekten’. fazlasıyla ‘gerçekten’.. yine de.. düşünmeden edemiyorum, içinde bulduğum halin sebebi ben olabilir miydim.. hem, öyle ise bile, bunu ben istememiştim…