allah'ın belası iş. nefret ederim bundan oldum olası. liseyi yatılı okudum ben, üniversitede de aileden uzağım. epey uzağım hatta. işim gücüm bavul toplamak oldu haliyle 8-9 senedir. ancak bu zaman zarfında ben asla düzgünce bavul nasıl toplanır öğrenemedim gitti arkadaş.

kocaman bavul, ağzına kadar dolu ama bakıyorum ağır değil. hep böyle olur. üstüne çıka çıka, temiz ve kirli kıyafetleri karıştıra karıştıra yerleştiririm hep. eve vardığımda annem sorar: "oğlum şu pantolonun nerede?", "şu gömleğini orada mı unuttun?", "bak şu renk tişörtün de gelmemiş :/" diye hep laf eder. ben de hep yer kalmadı diye geçiştirmeye uğraşırım. aslında haklıyım da hiç yer kalmaz. belki de ben öyle sanıyorumdur. annem aynı kıyafetleri ve daha bir sürü sevdiğim pasta böreği, eksik olan ihtiyaçlarımı da alır aynı valize yerleştirir ve gerçekten yerinden kalkmayacak kadar ağır olur. "eline geleni içine tepersen, katlamadan koyarsan tabii ki hiçbir şey sığmaz. azıcık öğren düzenli olmayı oğlum kaç yaşına geldin artık." der ve ben gülmeye başlarım. şaka maka o kadar eşyayı nasıl sığdırıyor ya? bu sadece düzenlilikle ilgili değil de mistik şeyler de varmış gibi geliyor bana.anne olmak böyle bir şey sanırım. tabii bir evlat da annesine ne kadar benzemez sorusunun da galiba canlı kanlı örneği benim. neyse bu başka bir başlığın hikayesi. ben gidip de valiz toplamaya başlayayım. tepilecek çok eşyam, gidilecek çok yolum var.