"sakin ol evladım" şarkısının girişinde, hep sevdiklerimizden bekleriz bizi kurtarmasını ama bazen en sevdiğimiz şey de bizi kurtarabilir, diyen şarkıcı. ne kadar anlamlı geldi bu cümle bana. hayatım boyunca ben de bunu bekledim belki istemsiz şekilde halen bekliyorum an an. sonrası ise hayal kırıklığı. ama aslında o en sevdiğim ve beni tanıyanlar bilenler dışında çok kimseye söylemediğim "o şey" kurtardı beni sadece. kurtarıyor da. yine de doktorumun dediği gibi galiba ben dış dünyadan kaçıyorum. iç dünya hep dış dünyadan benim için daha ideal. ama daha ne kadar konuşacağımki içimdekilerle? daha ne kadar yaşayacağım bu hayalden ve küvezden dünyamda? ne kadar içtensin "kalben". senin özrümü dileyip her birisinden, hadi hadi gittim ben deyişindeki gibi gidebilsem ben de keşke. bu kadar değersiz insanların bıraktığı gerçek bile olmayan yaşanmamış ve sadece kafada kalmış o acı anıları unutabilsem...