artık ayın 19'u, korkusuzca ağlayabilirim. bir 18 eylül daha lanetiyle bitti. onsuz 8 yıl bitti. söz vermiştim kendime, ağlamayacaktım bu yıl. başardım ağlamadım ama ertesi günün ilk saati bile bitmeden süzüldü yine yaşlar gözümden.

sadece bu girdi de bahsedeceğim ondan. en fazla bu kadar. geçen yılların ardından ötesini hala kaldıramıyor ruhum.

gözümü kapattığımda yüzü hala eksiksiz karşımda. olmayan bıyığının altından gülüşü, kocaman gözleriyle minicikken bile beni sarıp sarmalayışı... afacanlığı, konduğu yerden milim oynamayan beni bile yoldan çıkarıp yaramazlıklarına katışı... çocukluk aşkı nasıl yakabilir bunca yıl? hala nefes verirken hissediyorum boğazımın yandığını, içimin lafta değil, gerçekten yandığını. sanki yine o telefon çalacak gibi geçirdim bugünü de... çalmasın diye dua ede ede... ama hala aynı şeye iyi ki diyorum. iyi ki o gün susmadım, iyi ki söyledim. bu yüzden huzurlu içim.

ve o adamı hala affetmiyorum. bir tebessümü için şehrine aşık olduğum kişiyi kopardı benden.