yıllar önce (13 sene olmuş) dedemin cenazesinde teyzemi hatırlıyorum, babası ölmüş ama hiç üzülmüyor gibiydi, sonra yanında biri vardı döndü "babam öldü hiç üzülmüyorum, yarın annem ölse ona da hiç üzülmem" dedi. o zamanlar bu sözleri bir insandan, hem de yakın birinden duymak şok etmişti beni. bi insan nasıl olur da anne babasını sevmezdi? bir insanın kalbi nasıl bu kadar taşlaşabilirdi? o günden beri ona karşı hiç iyi bir şey hissedemedim. ta ki kendime annem ölse üzülür müsün diye sorana dek.

bilmiyorum neden ama içimden gelerek evet diyemiyorum. çorba yaptığını hatırlıyorum, geceleri sobanın yanına süt koyardı kalkıp içer tekrar uyurdum. piknikte topladığım çiçekleri vermiştim, tavşanımı evden yollamış bana kaçtı demişti, bezden bi kaplumbağam vardı pis diye atmıştı. en sevdiğimse; 11 ağustos 99'da güneş tutulması olmuştu, izleyebileyim diye evin camını kırıp mumla karartmıştı (tutulmaya çok az kalmıştı ve evde başka cam yokmuş sormayın hiç :d )

o gitse bunları da beraberinde götürecek gibi hissediyorum. onun gidişine değil de; bu ve bunun gibi bir çoğu var diye üzüleceğim sanrım. vefa borcu gibi, bilmiyorum.
yıllar sonra tekrar soruyorum kendime; bir insanın kalbi nasıl bu kadar taşlaşabilirdi?