japonlar gibi asil ve naif bir sanat.

"burada amaç kusursuz bir birleştirme değil eşyanın tarihine saygı duymak"

sanırım bu cümle beni bayağı bir etkiledi.
böyle güzel bir bakış açısıyla insanlara bakıldığını hayal ediyorum. birini olduğu şekilde; kırık, yaralı ya da farklı her nasılsa o şekilde kabul etmek. ondan kusursuz olmasını beklememek. güzel bir erdem. herkesin harcı değil böylesi bir doğallık ve samimilik. aynı bu sanatı icrâ etmenin herkesin harcı olmadığı gibi.