aileme karşı ilk yalan söylediğim andır. her şeyin sorumluluğunu alarak yapıyorsun her şeyi.

bundan yaklaşık bir kaç ay öncesine dayanıyor bu. iki arkadaş izmir'e gidip, gece gezip sabah ilk otobüsle dönmek üzere plan yaptık ve izin almak istediğimde bir türlü izin alamadım. sonuçta mecburen yalan söyledim.

hoş bir şey değil ancak hayatımda ilk kez ailemden farklı bir birey olduğumu, orada başıma gelecek herhangi bir şeyi kendi başıma çözmek zorunda olduğumu hissettim.

ve işin garip kısmı yaklaşık bir kaç yıldır kendi evimde yaşıyorum, tek başıma yaşıyorum. aydında istediğim gibi gezebiliyorum veya eve arkadaşlarımı getireceksem bu kimseyi ilgilendirmiyor. ancak büyümek sorumluluk almak demekmiş. bir şeyin tüm sorumluluğunu kabul ettiğinizde büyüyormuşsunuz.