sabah sabah farkına vardığım durum şöyle ki ;

1-doğarken ve ölürken yalnızız,
2-yaşarken aldığımız kararları bireysel alıyoruz kararların sonuçları ile yalnız yüzleşiyoruz,
3-eğitimin her aşaması bireysel .
4-allah'a inanan birisi olarak günah ve sevap bireysel dolayısıyla ölümden sonra ki yargılanmada da yalnız olacağımız belliyken.

niye iki kişi yaşamaya, niye yine aynı yalnızlık içerisinde olacak bir kişinin bizim doğrularımıza veya yanlışlarımıza göre yaşamasını bekliyoruz ki. niye hayatın getirecekleri ile tek başımıza yüzleşmekten çekiniyoruz. niye korkuyoruz yalnızlıktan bu kadar.(bkz: kafamda deli sorular)

her zaman yalnız değil miyiz o zaman iki kişi yaşamaya aşka falan gerek yok.
bırakın bu saçma sapan düşünceleri farkına varın dünyanın yavaş yavaş biten güzelliklerinin. belki farkına varırsanız, biten şeyler güzellikler olmaz artık.