özdemir asaf'ın "uykusuzluk" şiiriyle selamladığım tayfa:

uykusuzluk ve pencerede bir kedi
gece boyu hiç konuşmadan durdu.
yağmurlar yağdı, dindi,
pencerede hep kedi,
ne geceye girdi, ne de uyudu,
baktı, baktı, baktı,
belli değildi doğmadığı, doğduğu.

sanki ona bir zaman
hadi minderden in dendi,
o da şimdi, yola çıkıp bir duygudan
pencerenin dışında duran
bir geceden indi, odaya girdi
dedi:
hadi şimdi sen de in uykundan.

sevdi mi, sevmedi mi, belli etmedi.
sürdürüp suskunluğunu
bekledi.
şimdi eski uykusuzluğunu
yeni huysuzluğu besledi.
aaaa..
kedi bu uykunun içindeydi.

ankara yolundaydı bir gece,
bir gün marmaris yolundaydı kedi.
bütün uyku kapılarının önündeydi.
mırmırları, tırmalamalarıyla
bir kadının düşlerindeydi
ve bütün hırçınlığıyla
anılarının önündeydi.