çekilmez bir duygudur. damarlarımdaki her kan ankara diye tutturur.

çocukluğumla alakalıdır temelde. bir insanın en güzel ve dertsiz zamanları yani. o körüklü otobüslerin kokusu hala burnumdadır ve midemi bulandırmaktadır. sabahın köründe hastaneye giderken iliklerime işleyen soğuk da hala içimde bir yerlerdedir. bunlar beni üzmez. tanıdık hislerdir ve özlem açığa çıkarır. çünkü o zamanların en büyük dertleri bunlardır.

ha şimdi sevilmez mi? konur'da oturup biramı yudumlarken balkondan aşağıda akan sokağı izlemek gibi bir aktivite varken nasıl sevilmez? ego'ya binip dolaşırken nasıl sevilmez? milli kütüphane nasıl sevilmez? vardır kötü yanları illa. (bkz: melih gökçek) ama bu kötülükleriyle de sevildiği için özlenir.

yine burnumda tüttü o yazın egzoz, kışın kalorifer dumanı kokan havası. ne zaman görsem yol tabelalarında ankara ismini, kırasım gelir o yöne. biz de böyle özlüyoruz.

edit: şimdi fark ettim, 100. yorumum ankara için olmuş. nasıl seviyorum belli değil he.