"büyüdüğünü, hiç yıkılmaz dediğin dağlar kendi kendini yıkınca anlıyormuş insan"

diyen bir satıra takılı kaldım iki üç gündür. ama şunu da eklemek isterim. o dağlar kendi kendini yıktıktan sonra bütün samimiyetinle kendine şunları söyleyebildiğinde büyüyorsun galiba :

"bağırıyor içimde bir kuş, durmadan bağırıyor:
şair, bir taşı oyup da içine girmenin zamanı geçti!
bir kez daha gülümseyerek yanıtlıyorum onu:
ağladım. biraz rahatladım.iyiyim şimdi."