ben hayatı, ne olursa olsun yaşamaktan vazgeçemeyek kadar sevmekten korkuyorum. buna kendi hayatının yaşamaya değer olup olmadığı yargısını yapabilecek özgüveni kaybetme korkusu da diyebilirsiniz.
yahut meclis gerekli kararları aldıktan sonra yürütmede sıkıntı çıkması da korktuğum şeyler arasında ama bu kaçınmaya korkaklık demek istemiyorum. sonuçta insanların elbet ölecek olması cinayetleri zamanda atlama olarak kabul etmemize sebep olmuyor.
tüm bunlara rağmen en çok "son bi umut" demekten vazgeçmekten korkuyorum.

böyle zamanlarda keşke kimsesiz olsaydım diyorum. hoş pek arkadaşım olduğu söylenemez ama.