dünyanın haline bakıp da üzülüyoruz ama hiçbirimiz yerimizden kalkmaya bile tenezzül etmiyoruz. tembelliğin, uyuşukluğun, keyfin, kapitalizmin kölesi olmuşuz. bunalımın tam ortasındayız. ağzımız, burnumuz bezlerle kapatılmış ama biz konuşmayı bile denemiyoruz zaten. yatağımıza yatıp saatlerce beynimizi meşgul eden şeylere bakıyoruz. sosyal medya bizi eline almış artık kendi kendimize karar bile veremiyoruz. fikirlerimizi ve davranışlarımızı kendimize değil topluma anlamlı hale getirmeye çabalar olduk. çok sıkıldım, ağlamak bile utanç verici oldu.

sen uyuşuk, tembel, yalnız olabilirsin
ama uyanman lazım artık.