"siz muhtemelen bu hikayeyi biliyorsunuz ama bir kez de bu haliyle izleyin" diyor sanki film. bu renklerle, bu müziklerle, bu gerçeküstü atmosferde.

ilk yarısı tam da vadettiği gibi rengarenk. sarılar, morlar, yeşiller, mia'nın giydiği rengarenk şahane kostümler... seyrederken sırf renklerin varlığı bile keyif veriyor. caz müzik, danslar, john legend... seyir zevkiniz zirvede. ama ne oluyorsa filmin ortalarına doğru oluyor. film aniden tekliyor ve yavaşlıyor, sanki bir gerçek hayata dönüş gibi. diyaloglar uzuyor, sıkıcılaşıyor, tekrara bile düşülüyor. bir ara müzik bile duyulmaz oluyor, renkler soluyor sanki. sonra boom! absürt bir klişe ile film sonlanıyor.

filmin ani düşüşü ve "kararışı" belli ki kasıtlı bir tercih. belki de olması gereken çünkü peri masalı sonsuza dek süremez. fakat gene de bu "gerçek" ikinci yarı seyircinin sinemada o kadar aşina olduğu bir gerçeklik ki filmi de ister istemez aşağı çekiyor, filme 1 2 puan kaybettiriyor işte.

potansiyelinin biraz altında kalmış olsa da izlemeye değer. trailer