dardenne kardeşler filmi. sistemi bireyin üzerindeki tahakkümü ve yarattığı yıkım, birlik duygusunda açtığı gedikler üzerinden anlatması bakımından etkileyici ve naif bir film. ancak bu anlatım şekli bence ince bir ip üzerinde yürümekle eşdeğer. bunu günlük hayatın sıradanlığı içinde (hem de sadece iki güne odaklanarak) göstermeye çalışırken o sıradanlığa aykırı düşecek en ufak bir söz, bir hareket ya da tavır, anlatımın gerçekliğini ve gücünü sarsıyor. bu filmde de böyle olmuş. ana karakterin oylama için ikna etmeye çalıştığı hiç kimseye kişisel bir öfke duymaması, arada kendinden beklenmeyecek şiirsel betimlemeler yapması, odanın tüm ışıklarını kapatıp pür dikkat yoğunlaşsak da "filmde" olduğumuzu hatırlatan, ama yine de toplamında hayata yakınsayan bir film olduğundan mazur görülebilecek sahnelerdi.

hayat gibi film de mükemmelin altında, ortalamanın üzerinde.