jimmy’nin ilk şiirini mırıldandığı andan itibaren benim için gerilime dönüşmüş film.

“anna güzeldir
güzellik bana yeter
güneş onun sarı evine vurur
bu neredeyse tanrı’dan bir işaret gibi.”

bu dizeleri duyduğu gibi lisa’nın içindeki ikinci benlik bunca yılgınlığın, monotonluğun üzerine tutunacak dal bulmuş gibi oldu. o andan itibaren, bu beş yaşındaki çocuk artık onun için bir deha haline geldi. ve maalesef çocuğu uykusundan uyandırıp “bir de hayata böyle bak” çabaları, oyununu engelleyip “bir de şöyle şeyler var” demesi maalesef beni çok ürküttü.

bir de arka plandaki günümüz dünyasına eleştirileri gerçekten kıymetliydi.

bir dehayı fark etsem bu kadar ileri gidebilir miydim sorusunu kendime sormadan edemedim.