kara kuğu ya da siyah kuğu, saplantılı ve belki de şizofren bir balerini anlatmış. o pırıltılı elbiseleri, narin hareketleri ile sahnede kuğu gibi süzülen balerinlerin hayatının hiç de imrenilesi olmadığı anlatan bir aronofsky filmi.
ispanyol balerinler miydi yanlış hatırlamıyorsam günlerini bir elma ile geçirenler olduğunu , çoğunun psikolojik tedavi gördüğünü vs açıklamıştı.
sanat bedel ödemeyi gerektirir belki, bir odaya tıkılıp gün yüzü görmemek gibi, ya da eserini bitirdiğinde çizmesi ile birlikte derisi de yüzülüp gelen mikelanj gibi...
siyah kuğu, değer mi? sorgusunu zihinlere taşıyor, değer ya da değmez böyle yaşanan hayatlar var! bunu görmek için izlemek gerek. filmin her karesi yönetmenin ağır, biraz masalsı, sıkan, daraltan, gerçek hayat ve kişi tarafından algılanıp yorumlanan hayat arasında gelip giden ve aranofsky tarzı dedirten bir çizgide ilerliyor.
çok sevdiğim bir film diyemem, bu yönetmenin her filminde hissettiğimiz o kekremsi tat bizi buluyor. kim bilir bu tadı sevenler vardır.