tabi ki kitaptaki çocuklar çok şey yaşadılar ama yine de çok yerinde ve güzel sorgulamalar yaptıklarını farkediyordum en çok dikkatimi çeken bu olmuştu sanırım, yaşlarından büyük görünmüşlerdi bana (büyüklükten kastım olgunluk yoksa kaç yetişkin iyi bir gözlemci haline gelip , hem hoşgörüyü hem saygıyı kaybetmeden varolabiliyordu ki) iyi gözlemciydiler, saygılıydılar ve iyi bir babaya/öğretmene sahip olduklarından ötürü hep doğru ve iyi olanı yapmaya daha yatkındılar. onlardaki çocuk saflığı ve iyiliği (aynı zamanda farkındalık) ise hiç kaybetmemeyi dileyeceğimiz bir şeydi. orada ağlayan bir çocuk gerçek adaletin tek işaretiydi işte sadece bu nedenle bile onu hiç kaybetmemeyi dilerdi insan. ancak "büyük" olmak, sınırlarımızın olması, çok fazla sorgulamamak daha yeğdi değil mi. ...bu arada atticus kadınların jüri üyeliği hakkında "hassas ve narin kadınlarımız" derken yasanın geri kalmış mantığıyla dalga geçmiş, kadınlardan dolayı davaların uzun sürmesi yorumunda da büyük ihtimalle aynı şekilde sadece çevresindeki kadınlara hitaben espri yapıyordu. aksi halde büyük bir çelişki doğar bu cümlede. seksist bir durum olduğunu düşünmüyorum çünkü ne atticus'un ne de ailesinin dönemle uzaktan yakından alakaları olduğunu görmemiştim. eleştirdiğim bir yönü olduğunu hatırlamıyorum ama kendimi çocukları yerine koyunca onun için korkup bu yüzden kendisine kızdığım zamanlar da olmuştu tabi.