karakterlerin başına gelen olaylardan ya da yalnızca filmdekine yakınsayan hayatların hikayesinden ziyade bireyler üstü bir mevzuya değinmekte olduğunu düşündüğüm 2003 andrey zvyagintsev filmi, yani film yüzeyde baba-oğul ilişkilerini konu ederken, derinde başka bir şeylerin derdine düşmüş gibi. izlemesi büyük haz veren, algılaması zaman zaman zor, birden fazla defa izlenesi bir yapım.

hikaye uzun yılların ardından bir anda ortaya çıkıveren babanın oğullarıyla bir araya gelişini; birlikte çıktıkları yolculukları; karşılıklı, karışık ve çelişkili duygularının eylemsel yansımalarını konu ediyor. fakat belli ki güzelce kamufle olmuş detaylar ile herkesin filmden daha derin anlamlar çıkarması mümkün. yönetmenin filme dair şu sözleri de bunu destekler nitelikte: "it's like if you watch this movie from the standpoint of everyday life, it's a mistake, because it's much broader, and the mystery of the film won't reveal itself to you."

filmde cevaplanmayan çok soru var; babanın neden geri döndüğü, babanın mesleği, bu zamana kadar nerede olduğu, sandıktan çıkan kutunun içinde ne olduğu... sanırım bu soruların cevaplarını izleyicilerin kendilerinin vermesi, vermeye çalışması ya da soruların cevapsız kalmasına razı olması gerekiyor. sonuçta izlediğimiz film, tüm gizemli örgünün çözülerek filmin sonunda önümüze servis edileceğini vadeden bir yapım değil.

son olarak 'oidipus kompleksi' diyecektim amma freud'un gelip klavyemdeki 'o' harfini burnuma sokmasından çekindiğimden şimdilik bunu es geçeceğim.