bu film için "beğenmek"ten çok  "sevmek" eylemini kullanabilirim. ben italyan'ı sevdim.

bazı sahnelerde "les choristes" filmini, o filmdeki küçük çocukları anımsadım. altı yaşındaki vanya'nın azminin yarısı bende yok diye hayıflandım. kaldıkları yerdeki kızların erkeklerden daha acımalı ve yardımsever olmasının annelik içgüdüsüyle ilişkili olabileceğini düşündüm. arkadaşları onu kıskandığında onları haksız bulmadım. çoğu kişinin özendiği bir durumun tercih edilmeyebileceğini ve herkesin kendi doğrularının ve özlemlerinin peşinden gitmesinin büyüleyici olabileceğini gördüm. vanya'yı sadece sevimli değil, akıllı da buldum. bisikletten düştüğü yalanını söylediğinde ya altı yaşına kadar hiç bisiklete binmediyse diye endişelendim. renkli montundan vazgeçip kitabından vazgeçmediğinde onu takdir ettim. ve son sahnede o gülümserken ben azıcık ağladım.

kısacası, ben italyan'ı çok sevdim.