içimi acıtan, canımı yakan, beni benden alan, dağıtan film. sıkıntının, zorluğun, acının, çaresizliğin, hayatta kalabilme dertlerinin içinde aşkın lüks olarak dahi hayatlara sızamadığı bir iklimde, çöllerde bir çiğdem çiçeği gibi filizlenen bir aşkın hikayesi. bir gölgeyi görerek başlayan aşkı için olabilecek her türlü fedakarlığı ve hatta elinden gelenin fazlasını yapabilen, kimliğinden, isminden, kendisinden vazgeçebilen, aşktan ibaret bir latif. ve film boyunca tek kelimesini dahi işitmediğimiz, zorluktan, sıkıntıdan, acıdan ama aynı zamanda azimden, dirayetten, masumiyetten, iffetten ibaret bir baran. değil dokunmak, tek bir kelime etmeden, ses dahi duyulmadan içine düşülen, teslim olunan böylesi bir aşk. çamura saplanmış ayakkabının izine bakıp gülümserken latif, yağmur yağıyordu o izin üzerine. bense hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. hiçbir film beni böylesi dağıtmamış, ağlatmamıştı. aşk'ın anlamını yeniden yazıyor, dahası yaşatıyor bu film.