kitap okumayan insan kendi fikirlerini söyler.

okuyan insan ise dostoyevski'nin, shopenhauer'in, nietzsche'nin ve daha bir çok aydın düşünürün fikrini, kendininkine dahil ederek söyler.

ve bu insanların fikirleri daha sağlam, konuşması daha tatlı olur. konuştukça konuşasınız gelir. çünkü bu konuları, daha önceden okurken, defalarca düşünmüş, kendini geliştirmiş, kendince bir sentez oluşturmuştur. olaylara "insan maymundan evrildiyse bugün maymunlar neden insan olmuyor" seviyesinden bakmaz.

dünyaya bakışı farklıdır. cem yılmaz'ın dediği gibi: "kimisi istanbula bakar, yahya kemal olur; kimisi bakar 'senin dıdını dıdıcam(*:sansür) istanbul' der".