bir ara ressamların hayatını acayip merak ettiğim bir dönemde izlemiştim. filmi ile neredeyse eş zamanlı olarak ressam margaret keane'nin haberleri de gazetede yer almıştı.
gazetedeki fotoğrafında da resimlerindeki iyilik iyimserlik hissediliyordu.
yaşadığı her şeye rağmen kızıyla beraber olmaktan mutlu olduğunu söylemişti.
bu gilme sadece bir ressamın hayatı gözüyle bakmak yanlış olur.
her yerde ezilen sömürülen insanların olacağı gerçeği ile bir kere daha karşılaşmak istemiyorsanız; bu filmi izlememelisiniz.
film günlerce bir odadan çıkmadan, boya tiner ne bileyim envai çeşit kimyasal madde ile baş başa, küçük kızını ihmal ederek resim çizen bir kadının neden sonra bir hiç uğruna çabaladığını fark etmesidir.
odadan çıkıp da gerçeği fark ettiğinde ne şanı ne şöhreti ne de parası vardır. bunları elde etmek içinse resimleri kendisinin çizdiğini ispatlamak zorundadır.
adalet yerini geç de olsa bulur.
zararın neresinden dönülse kardır, tesellisi ile izleyip bitirirsiniz...