hayatımın 6 senesini geçirdiğim ilginç şehir.

yazın nüfus yarı yarıya azalır. sokaklar sessizleşir. bunun sebebi nefes aldırmayan meşhur sıcaklardır. insanlar yayla olarak adlandırdığı tarsus vb serin yerlerdeki evlerine göç ederler. o sıcaklarda çiğ yumurtanın piştiğine tanıklık etti bu gözler. sıcak hakkında söylenenlerin hiçbiri yalan değil. buna bağlı olarak da her yerde kertenkele olur. adana'da yaşamak demek balkonda kertenkelelerle uyumaya alışmak demek.

"bici" ya da "bici bici" denilen buz, gül şerbeti ve nişastalı tatsız ve oynak bir şeyden yapılan tatlıları meşhurdur. bunu sokakta seyyar arabalardan da yiyebilirsiniz, kafelerden de. her yere dağılmış durumdalar. ben orda yaşarken "bici bar" diye bir mekan vardı misal. canlı müzik eşliğinde bici yiyordunuz.

tatlı demişken yine sokaklarda büfe tarzı tatlıcılar vardır. siz ordan midye dolma yer gibi ayaküstü istediğiniz kadar yer, tane hesabı para ödersiniz.

kebap-şalgam her yerdedir. şalgamın meyvesini keşfeder, belki içeceğinden çok daha fazla seversiniz. kebap gerçekten çok ucuz. kamyon-tabure tarzı yere de gitseniz bir kebap restoranına da gitseniz kebap ucuz işte. esas siparişiniz gelene kadar nefis mezelerle doldurulur masanız. siz zaten onlarla bile doyabilirsiniz.

her durumda "abo" diyecek bir fırsat yakalar adana insanı. bir yerden sonra sizin demediğinizi fark edip bir süre kafasını bununla yorabilir, sizi topluma kazandırmak amacıyla çeşitli uğraşlar gösterebilirler. bu zararlı bir hareket değildir. hatta tatlıdır bile. ama bir "allahın adamıyık adanalıyık" damarları vardır ki, eyvah eyvah. gururu falan olduğu yerde bırakıp kaçmak gerek son sürat.

şehrin tam ortasından seyhan nehri geçer. nehrin bir yakası seyhan diğer yakası ise yüreğir ilçesidir. arabasını oraya çekip manzara izleyeni, piknik yapanı, yürüyüş yapanı, yüzmeye çalışanı herkes burada olur. meşhur taşköprü de buradadır. nehrin ortasında sevgi adası isminde ufak bir kara parçası yer alır. "ada"nın ismi akşamları mavi neon ışıklarla aydınlatılır ve her zaman en az bir harfi eksik görünür.

bunun dışında turunçgile gerçek anlamda doyarsınız. portakal, mandalina, greyfurt hemen hemen bahçeli evi olan herkesin bahçesinde bulunur. şahane portakal ve greyfurt reçelleri yersiniz.

bir de muhtemelen adana'yla alakası olmayan, civar kültür etkileşimlerinden kaynaklanabilen içli köfte, patlıcan dolması gibi şahane yemeklerle tanıştırmıştır bu şehir beni.

adana benim için çocukluğumun geçtiği, asla bir adanalı gibi olamadığım, aslında içten içe çoğu kişi tarafından kabul edilemediğim, buna rağmen ayrılırken çok üzüldüğüm bir şehir oldu. en son 2004 yılında oradaydım. bir daha da haberini alamadım. sanki hiç orda yaşamamışım gibi. çok garip.