sevdiğim eser. bu eserle ilgili olarak kafamda kalan en ilginç nokta, 1957 yılında san quentin hapishanesinde profesyonel oyuncular tarafından sahnelendiğinde mahkumların verdiği tepkidir. hiçbirisi laf atmadan, terk etmeden, sessiz ve sakin ve odaklanmış bir şekilde oyunu izler ve son derece saf bir şekilde "işte bu hayatın kendisi!" derler. elbette eser için denebilir ki; kendisi tiyatronun reddidir, yanılsamaların reddidir, kurgusal ütopyaların kovalanışıdır vs. gibi bir çok şey söylenebilir ama izlendiğinde/okunduğunda bunların hiçbir anlamı kalmaz, anlamı olamaz. anlam yoktur.