fazla narsistçe gelse de kulağa ilk duyulduğunda, insanın kendini kıskanması durumu bence en zor kıskançlık durumu.

şimdi a kişisi iş-sınıf arkadaşını, akrabasını, en yakın dostunu, çevresindeki kişileri ve yaşantılarını kıskansa ne olur? en fazla onlara nazarı değer, belki biraz da zararı dokunur ilişkileri zedelenir- ki modern insanlarda artık bu kadar saf noktada yaşanmıyor kıskançlık. sonra onlar gibi olmak için başlar bu a kişisi taklide.

bir de b kişisini ele alalım. b kişisi geçmişini hatırlıyor, ah ne oldu sana diyor. kendini kıskanıyor, içi içini yiyor. 2 yolu var; ya kendini değiştirecek ya da yerine getiremeyeceği bir şey için ömür boyu kendine öfke duyacak - tabii bunu öyle güzel bastıracak ki topluma sebebi bilinmeyen problemli bir kişilik olarak yansıyacak sadece. b kişisi kendini değiştirmeye kalksa, arada kaybettiği zamana mı yansın,, kendine öfkeyle bir ömür geçirse harcanan hayatına mı yansın..

inanın, hiçbirimiz, hayır! ben yine de çevremdekilere zarar vermek istemem, b kişisi olmaya razıyım diyecek kadar riyakar değiliz.. buna da insan doğası deniyor işte..