"bizi hayatımızın bolluğu iflas ettiriyor." cümlesinin devamı da önem arz ediyor fikrimce. "biz sinemayız. satıhta kalmaya mahkum." diyor tanpınar, sinemayı niye derin bir sanat olarak görmemiş? resim üzerine konuşurken ve yeniden inşadan bahsederken bunun sinemada da olabileceği fikri niçin o güzel kafasını meşgul etmemiş de sinemayı elinin tersiyle itmiş, bilinmez.