müstakil bahçeli evde büyümüş biri olarak çocukluğumda apartman denince (bkz: bizimkiler) dizisini bilirdim. yaş ilerledikçe ve şehir değiştirince anladım ki o hayat öyle değilmiş hele bir de komşuların sorunlu tiplerse en ufak gürültüde yüreğini tutarsın yine kavga olacak diye. çok sevdiğim bir leyla ablam oldu istisna olarak. birlikte evini boyadığımız, yaptığımız her yemekten bir tabakta birbirimize ayırdığımız birlikte örgü örüp kahve içtiğimiz. güzel anılar biriktirdik sonra ikimizde farklı hayatlara, farklı şehirlere göç ettik uzaklaştık. şimdi edirne de hayatının en güzel zamanını geçirdiğini biliyorum bunu bilmekte yetiyor bazen...