devlet tiyatroları, adını devlet'ten aldığı için devlet'i yönetenlerin baskısına maruz kalmış bir şekilde özgünlüğünü hızla yitirme eğiliminde. vaktiyle ankara, tiyatro'nun da başkenti olan bir şehir ve o tarihi salonlar sadece oyunu izlemek için değil, o salonları yaşamak için de birebirdi. salon'lara insanların şık giyinerek gitmesi burjuva göstergesi değil salona olan saygıydı. izmir'e göçtükten sonra izmir devlet tiyatroları, ankara kadar iddialı olmasa da sezonu 5-6 oyunla kapatıyordu, buna da şükür dedik. izmir de sonuçta kültür sanat iddiası olan bir şehirdi. yine salonlar güzeldi, sonra karşıyaka salonu bakıma alındı peşine seyirci de kalitesini yitirdi, fısıldaşan ve ellerinde telefon ile oynayan bir tiyatro seyircisi salonları doldurdu. bugünlerde bir konak sahnesi kaldı 5-6 olan oyun sayısı 3'e indi, kolay sahnelenen oyunlar tercih edilir oldu. bunlar benim gözlemlediklerim.