otuz yılı aşkın süredir türkiye cumhuriyetinin her köşesinde hissedilen kürt sorununa edebiyatın yaklaşımı çok yetersiz. türk romanında barışçıl fikriyat rağbet bulmazken kürt tarafında "kahramanlık" söylemleri rağbet buluyor. kayıp söz, her iki taraf için de savaş-mücadele ekseninde tanımlanan kürt sorununa barışın diliyle yaklaşan ve savaşın insan hayatlarına yaptığı etkileri anlatan bir roman. baydar, savaşı tırmandıran söylemlerin uzağında durmuş. askerler, korucular, dağdakiler, evlatlarının ölüm haberlerini bekleyen aileler, göçe zorlanan köylüler, kimin kimi neden öldürdüğünün belli olmadığı şehirler... kısacası ölümün yaşama karşı üstünlük sağladığı bir manzara çiziyor okuyucuya. aslında hiç yabancısı olmadığımız, ama görmezden geldiğimiz, kendimizi dahil etmediğimiz, suçu ötekine yükleyerek rahatladığımız bu manzara, sözcüklerin dünyasında daha çarpıcı bir görünüm kazanıyor.

oya baydar "adil ve eşit barış" talebini hayatı boyunca dile getirmiş ve mücadele etmiş bir aydın ve büyük bir edebiyatçı. sağduyulu ve objektif yaklaşımından dolayı aslında savaştan ve şiddetten beslenen kesimlere sözleri hoş gelmese de "barış" savunucuları için değerli bir referans olmaya devam ediyor.

“ölümü öldürmeyi hangi yüce amaç hangi yüce dava haklı kılar? iyi amaç doğru amaç şiddeti meşrulaştırır mı? iyinin doğrunun ölçüsü ne peki? ölçüyü kim belirliyor”

"çocukları minik kurşunla mı öldürürler anne?"