(bkz: orhan pamuk) 'un okuduğum ikinci kitabı oldu kırmızı saçlı kadın, diğeri ise beyaz kale'ydi. dolayısıyla beyaz kale ile kırmızı saçlı kadın'ı kafamda şöyle bir tarttım ve beyaz kale'yi daha çok beğendiğimi söyleyebilirim.
bu kitapta beyaz kale'de olduğu gibi bir paradigma, sağlam kurgu ve göndermeler yoktu.
sanki orhan pamuk şöyle demiş gibi; böyle bir hikaye var hadi yazılımda çıksın aradan diye yazmış gibi bir hissiyat olmuştu kitabı okurken. kırmızı saçlı kadın'da geçen ideolojik kelime ve göndermeleri fazla buldum. biraz eğreti durmuş. bu yüzden kitabı okurken dikkatimi dağıtmadı desem yalan olur. ha birde '' bazen'' kelimesi de kasıtlı fazla kullanılmış gibi geldi.
hikayeye gelirsek oedipus, rüstem ve sührab üzerine bina edilmiş. kitap içinde sürekli bu efsanelere yapılan atıflar sanki bizim gözümüze sokulmak istenmiş gibiydi. zaten kitabın geleceği noktayı az çok herkes tahmin edebilirdi. bu birazcık heyecanı düşüren bir etken ancak orhan pamuk, okuyucuyu heyecana sevk etmek yerine, verdiği mesajın yerine ulaşmasını istemiş gibi geldi. orhan pamuk kurguda fazla romantik yaklaşımda bulunmuş bence çünkü bu kadar tesadüf biraz fazla.
baba oğul ilişki üzerine güzel tespitler vardı. bence orhan pamuk özelinde değerlendirdiğimde biraz sönük ama yine de okunabilir bir kitap olduğunu düşünüyorum.