pablo neruda

ağır ölüm adlı eserinden alınmış şu bölüm hayata yön verebilecek niteliktedir:
" yavaş yavaş ölürler... seyahat etmeyenler,yavaş yavaş ölürler... okumayanlar, müzik dinlemeyenler,vicdanlarında hoş görmeyi barındırmayanlar. yavaş yavaş ölürler... alışkanlıklara esir olanlar,her gün aynı yolları yürüyenler,...ufuklarını genişletmeyen ve değiştirmeyenler,elbiselerinin rengini değiştirme riskine bile girmeyen,veya bir yabancı ile konuşmayanlar.yavaş yavaş ölürler...aşkta veya işte bedbaht olup istikamet değiştirmeyenler,rüyalarını gerçekleştirmek için risk almayanlar,hayatlarında bir kez dahi mantıklı tavsiyelerin dışına çıkmamış olanlar.yavaş yavaş ölürler. "

saf olmayan şiir üzerine bazı düşünceler

günün ve gecenin belli saatlerinde hareketsiz duran, yararlı nesnelere dikkatle bakmaya değer: tıka basa dolu mahsul ve maden yükleriyle, uzun, tozlu mesafeler boyunca dönüp duran tekerlekler, mangal kömürüyle dolu çuvallar, fıçılar, sepetler, marangozun takım kutusundaki bıçak sapları, kulplar. bu nesnelerin insanlarla, yeryüzüyle kurduğu ilişki, ezinç içindeki bütün lirik şairler için değerli bir ders gibidir. yıpranmış yüzeyler, insan elinin yarattığı aşınma, bu nesnelerden – kimi zaman trajik ama her zaman patetik – yayılan hava, gerçekliğe görmezden gelinemeyecek bir çekicilik sağlar.

onlarda insanın karmaşık katışıklığı algılanabilir: kümeleşme eğilimi, maddelerin kullanılması ve eskimesi, el ve ayak izleri, her yüzeye işleyen insan varlığının değişmezliği.

tıpkı asit gibi, insan elinin zoruyla aşınmış, tere ve dumana batmış, sidik ve zambak kokan, yasa içi ya da yasa dışı, değişik mesleklerce kirletilmiş: böyle bir şiir bizim aradığımız.

bir giysi ya da bir gövde kadar saf olmayan bir şiir, yediklerimizle, utançla lekelenmiş bir şiir, kırışıklıklarla, gözlemlerle, düşlerle, uyanıklıkla, kehanetlerle, aşk ve nefret ilanlarıyla, hayvanlarla, apansız belalar, idiller, manifestolar, yadsımalar, kuşkular, olumlamalar, yergilerle dolu bir şiir.

madrigalin kutsal kanonları, dokunmanın, koklamanın, tat almanın, görmenin, işitmenin buyrukları, adalet istemi, cinsel arzu, okyanusun sesi, serkeş bir aşkı aşan, ölçüsüz derinliklere bir dalış, hiçbir şeyi bilerek dışlamadan. güvercin pençesinin damgasını, dişlerin ve buzun yara izlerini taşıyan bir şiir ürünü, terle ve savaşla inceden yoğaltılmış bir şiir. sürekli çalınmış bir müzik aleti kadar pürüzsüz bir aşınmış yüzey elde edinceye dek, katı yumuşaklığını sürtünen odunun, ya da kibirli demirin. çiçekler, buğday ve de su, özel bir tutarlığı, dokunulmanın benzer görkemini paylaşırlar.

ama görmezden gelmeyelim melankoliyi, bir başka çağın duygusalcılığını, yarattığı harikaların bilgiçlik çılgınlığı yüzünden bir kenara savrulduğu, o kusursuz, saf olmayan meyveyi: ay ışığı, alacakaranlıkta yüzen kuğu, “sevgilim”, bunlar hiç kuşkusuz, şiirin doğal ve temel maddesidir. kötü tattan kaçanlar, düş kırıklığına doğru yol alırlar.

(bkz: yeryüzünde konaklama - pablo neruda)

yavaş yavaş ölürler
aşkta veya işte bedbaht olup yön değiştirmeyenler,
rüyalarını gerçekleştirmek için risk almayanlar,
hayatlarında bir kez dahi mantıklı tavsiyelerin dışına
çıkmamış olanlar

(bkz: yavaş yavaş ölürler)