Kimdir?
paul verlaine, fransız şairidir (1844-1896). metz şehrinde doğan ve bir subayın oğlu olan verlaine, öğrenimini paris'te yaptı, sonra belediyede memur olarak çalışmağa başladı. edebiyatçıların toplandığı kahvelere sık sık uğrayan genç verlaine, yirmi bir yaşındayken şiirlerini ve baudelaire üstüne bir incelemesini yayımladı. 1866'da, sanatçının huzursuz iç dünyasını ve duygusallığını ortaya koyan poemes saturniens adlı kitabı çıktı.
sıkıntı ve bunalım içindeki şair kendini içkiye vermiş, sık sık çılgınlık nöbetleri geçirmeğe başlamıştı. 1870'te, verlaine için sevginin ve huzur dolu bir yaşamın en büyük umudu olan, «ışıktan bir varlık» diye nitelediği mathilde maute ile evlenmesi, şairin ruhundaki huzursuzluk ve bunalımı biraz yatıştırdı.
ne var ki, 1871'de rimbaud ile tanışması, onunla birlikte yaptığı yolculuklar (verlaine bu yolculuktan sözsüz romanslar adlı eserinde anlatır) ve bu dostluğu yıkan acı olaylar (verlaine, dostuna tabancayla ateş etmiş ve bu yüzden de iki yıl hapis cezasına çarptırılmıştı) sanatçının hayatını yeniden altüst etti. dinini değiştirdi, kendini düzenli, namuslu ve dindar bir hayat yaşamaya zorladı, fakat bir süre sonra unutulmuşluk, serserilik ve yoksulluk yakasına yapışmakta gecikmedi.
dünya zevklerine dönük, basit ve tertemiz bir mutluluğun özlemini dile getiren dizelerinde verlaine, şiir sanatı adlı kitabından alınan şu ünlü formüle aynen uyar: «her şeyden önce müzik».
-
paul verlaine eşcinseldir, arthur rimbaud'yu kolundan vurana kadar onunla ilişki yaşamıştır, erken yaşlarında şiir yazmaya başlamıştır, baudelaire'in "les fleurs du mal"inden etkilenmiş ve şiirlerine bunu yansıtmıştır. sembolist bir şairdir, şiirlerinde müzikaliteye önem verir.hapse düştükten sonra imanla dolmuş, katolik olmuştur. hayatının son dönemlerinde bütün parasını iki hayat kadınına ve de bir eşcinsele yedirmiştir. ezbere bildiğim bir şiiri vardır, bütün fransızlar çok iyi bilir: chanson d'automne.
les sanglots longs
des violons
de l'automne
blessent mon coeur
d'une langueur
monotone
tout suffocant
et bleme, quand
sonne l'heure
je me souviens
des jours anciens
et je pleure
et je m'en vais
au vent mauvais
qui m'emporte
deça, dela
pareil a la
feuille morte