-
her an içinden 8 kollu tek kırmızı gözlü bir yaratık çıkacakmışçasına karanlık. -
bunun ismi varmi bilmiyorum ama basima gelmesinden en cok korkutugum açık kırık tir.
kisaca anlatmak gerekirse; herhangi bir kemiginizin kirilip deriden disari cikmasi. hayal ederken bile urperme geldi...
*sol kolum 3 kez kirildi. -
"yetersiz kalma korkusu"
ne yükseklik ne karanlık ne örümcek.çoğu insan fobisi genellikle benim eğlence aracım oldu.
ölmek de beni korkutmuyor, 30'lu yaşlarda olmama rağmen ölümden korkmuyorum.problem vaktinden önce ölürsem arkamda bırakacağım insanlar.
tek fobim bakmakla yükümlü olduğum kişilere karşı sorumluluklarımı yerine getirememek. -
depremden çok korkuyorum. ama öyle böyle değil. -
insanlar. -
yükseklik korkusu. bir ara epey mücadele verip yenmiştim, geri gelmiş geçen gün farkettim. neden böyle oldu anlamadım. araştırmayacağım, daha da gitmem üzerine. -
bulunduğum sehirde olmamasina ve cok fazla kullanmamama ragmen metroyu beklerken arkadan itilecek hissine kapılıyorum cok yaklasmamaya çalışırım.aynı zamanda yukseklik korkusuyla beraber en garip olanları fare fobim var sanırım en orantısız olanı bu ve küçüklüğümden beri palyaço fobim var hep uzak durmaya çalışırdım. -
(bkz: tripofobi) -
kapalı yerde kalamıyorum. otobüslerde dahi yanımda birisi ayakta duruyorsa sanki nefessiz kalıyorum boğuluyorum... -
monofobi : yalnızlık korkusu.
atlatamadım ama birkaç rahatlatıcı şey var. tabi ki en iyi çözüm yalnız kalmamak ama oldu ki yalnız kalmak zoraki ise;
+işıklar açık kalsın. sadece olduğun yer değil. görebildiğin her yerin
+sessiz kalma. ya sen konuş yada şarkı aç. mümkünse hareketli olsun
+ikinci yastık!! güven hissi veriyor yalnızken
+olduğun yerde sabah dolaştığını veya başkaları ile orada olduğun anları düşün ve hiçbir şeyin olmadığını anımsa