varlığın sonu

Hangi durakta beklediğine bakmaz,
İlki de son gibi,
Sonu da ilki tadına yakın.

Aşk
Noktalaması olmayan bir roman
Dinlemez nüans falan
Ne zaman gidesin gelse
Seni O’dur göt üstü oturtan
Biraz kaba saba
Ki epeyce delikanlı
Ne zaman tokadını yesen
Binlerce gün zonklar yanakların
Aynaya bakıversen
Küfür edecekmiş gibi ağız dolusu
Anca kendine gelecekmişsin gibi
İçsen kana kana ağısından
Ölüversen sanki doğacakmışsın yeniden
Sırf o nedenle aşktır ömürlük
Her geçen gün göğüs kafesine hançerlerle haritasını çizen
Alelacele söküp ruh organlarını
Bir başka yaralı insana yok pahasına
Senden bihaber satıveren

Sense elden ele gezen,
Gezdikçe değeri düşen,
İlk zamanlar ilk sigara gibiyken,
Zamanla esrarkeşliğe dönüşen,
Berbat bir varlığın son demisin.

Sen istersin aşk hep şırıngayla verilsin,
O gelir toz-duman-zehir.

Sen olur olmaz bedava mutluluk istersin,
O sana gidesiye beş kala bir öpücük verir,
Kaçar gidiverir bu durakta,
Varlığın sonuna doğru bir dalgınlık anında!