hayat çok garip. bakıp da göremediğim şeylerin bilincine varıyorum artık. meğer bazı şeylerin uğrunda ilerlerken bir zamanlar kendine yasakladığın şeyleri bir çırpıda silebiliyormuşsun. ve dahası bu sana iyi geliyormuş. gece daha anlamlı, uyanmak daha huzurlu oluyormuş. dokunamadığın bazı şeyleri öyle hissediyormuşsun ki. işte bu yaşam olmalı, bu yaşamın kendisi. yakılan her sigara bir düşüncede toplanıyor, her düşünce bir kapıya çıkıyormuş. onun adı evrende dahi tanımlı olmayan ve hatta evrene sığamayan bir kelimede saklı kalmış. cemal süreya mı daha iyi anlatmış, ahmed arif mi onu bilemem ama neden bu kadar anlattıklarını daha iyi anlıyorum her gün, her saat başı. çünkü bu insanın vücuduna sığmayan hisler bütünü sadece kaleme dökülebiliyormuş.

gece gündüze bakarken, ateş böcekleri dünyaya sinyal verirken, romanın son sayfası okunurken, deniz çarşaf gibi serilirken olduğu gibi ruhuma işleyen bu garip duygu, öyle hoşluk katıyor ki.