bugün bir alışveriş merkezinden çıkıp eve gitmek üzere dolmuşa bindim. ben bindikten 5 dakika sonra falan bir suriyeli anne ve onun 4 kız çocuğu bindi. dolmuşta yer olmadığı için ayaktaydım ama bir süre sonra birileri inince bazı yerler boşaldı. çok da yorgun olmadığım için oturmadım, o kız çocuklarının ikisi yüzüme bakıyorlar oturacak mı diye, ben de gülümseyerek oturmalarını işaret ettim. gidip oturdular anneleriyle birlikte, arada gözüm kayıyordu onlara bakıyordum aralarındaki konuşmalara, bana bakıp gülümsüyorlar ama, onlar gülümseyince istemsizce ben de gülümsüyorum bilirsiniz sahiden bulaşıcıdır gülümsemek. her neyse, zannedersem benim hakkımda konuşuyorlardı zira sürekli gözleri üzerimdeydi bakıp bakıp gülümsüyordum farkında olmadan.

bir süre sonra anneleri söylemiş olmalı ki beni çağırdılar gel biraz da sen otur anlamında. teşekkür ettim onlara, en arka taraf olduğu için yanlarındaki diğer oturanlar dolmuştan inmek üzere kalktılar ben de yanlarına oturdum. yüzlerine baktığımda utanıp saklanıyorlardı ama kafamı ne zaman başka tarafa çevirsem bana baktıklarını biliyordum. masum da bir ifadeleri vardı yüzlerinde. onlar gülümsedikçe neredeyse ağlayacak gibi oldum ne yalan söyleyeyim. ben dolmuştan inerken de el salladılar arkamdan, ben de karşılık verdim onlar gibi.

şimdi şuraya varacağım kanaatimce; ülkemizde olan acı olaylar, sınırımızdaki durmaz hareketlilikler, bitmez tükenmez ve adları çoğalan terör örgütleri... hepsi, günden güne gülmeyi unutmamıza ve herbirimizin soğuk ifadeli insanlara dönüşmesine sebebiyet veriyor olabilir. bizler politik hamle olarak ve sağladıkları imtiyazları görerek belki ülkemizdeki suriyelilere ılımlı gözle bakmıyor olabiliriz. onlar için de kolay olmamalı kendi ülkelerinden ayrılıp hiç bilmedikleri ve nasıl gözle bakacaklarını tahmin edemedikleri insanların arasına gelmek.

bu noktada sorgulamamız gereken sivil vatandaşlar, küçücük bedenler değil devlet erklerinin attığı adımlardır, bizler onları yaşıyoruz. onlara göre ilerliyoruz. küçücük çocukların ne suçu olabilir ki? neden eksik olsun yüzlerinden gülümsemek? ya da neden haketmesinler bir tebessümü?

ben bugün o küçücük kız çocuklarına gülümserken belki fazla duygusal düşünüyorsun diyebilirsiniz ama gözlerindeki içten mutluluk ifadesini gördüm. evet onların küçücük bir tebessüme ihtiyaçları var. çocuk bedenlerine sindirmeyelim varsa nefretimizi, varsa öfkemizi. yorumlamam bu kadar.