hatırlıyorum
bir zamanlar hissetmiştim. sıkıtılı bir sonbahar gecesiydi. üşüyordum. üç adım ötede onu gördüm. saatten haberim yoktu.

muhabbetin sıcaklığıyla ısındım sonra. yavaş yavaş ilerledik birbirimize. zaman durdu. aktı sözcükler. ne çevremde olan biteni görebiliyordum ne kendimi

bazen aşk dantelli tepsilerin üstünde sunulur insanlara.
bazen arayıp bulamazsın.

hani bir şey olsa, yer yarılsa, sihirli bir el alsa götürse ta kimsenin olmadığı yerlere hiç sıkılmazdık. çünkü iki kişiydik.

sonra tüm sevenler gibi terk edildim. bekledim durdum. bazen bir duvar saatinin pili biter. öyle durdum. hiç ilerlemedim.

aradan epey zaman geçti. toparlandım sanıyordum. yanılmışım. zihin mükemmel bir şey. her seferinde yanıltıyor.

sonra saatler ve günler birbirini izledi. unutmadım. yanan bir köz gibi küllendi üstü. biri üflese var gücüyle tekrar alev alıyordum.

eksildiğimi düşündüm. depresyona girdim. bir ara çıktım. özgüvenimi kaybettim. zaman geçti. özgüvenim geri geldi. insanları umursamamaya başladım. sonra tekrardan umursadım.

yürüyordum. sonbahardı. gündüzdü. hava sıcaktı. öğle vaktiydi. onu gördüm. bir yolun son durağıydı heralde. muhabbetle serinledim.. bir daha aşık olamam sanıyordum. zihin mükemmel bir yapı. yine oldum.