yalnızlık kavramının ne olduğuyla alakalıdır aslında, şöyle ki kitaptan uzak saatlerde kocaman bir kalabalığın içinde ıssız olduğumu hissederim bazen. kitaplarımlayken ise yalnız!
yalnız olmak etrafta gelişen olaylara karşı farkındalığın artmasıdır diye tanım yaparsak okurken yaşanılan bu his insanı etkileşim içinde olduğu toplumdan koparmamalı bu yüzden. yakaladığı farkındalığı, olumsuzluklar karşısında cephane olarak biriktirip, gerektiğinde umut adlı silahın namlusuna sürmek özetle.

günümüz kitaplarında satırlarca geviş getirilen birine ya da bir şeye sahipsen yalnız değilsin dayatmasına duyduğum isyandan belki bu. kimse hiçbir şeye tamamen sahip değil. doğduğumuz andan itibaren yalnızız. aksini düşündüğümüz zamanlarda yanımızda olanlarsa hayat yolunda rotamızın kesiştiği eşlikçiler belkide.

yalnızlık güzeldir, yalnızlıklarınızı fark edip sevin efendim.