özlediğim yegane insan.

annemle babam ayrılınca yanına taşınmak zorunda kalmıştık. hatırlıyorum da o zamanlar hiç istemiyordum onunla yaşamayı. tanıdığım diğer insanlardan farklıydı. kimseyle derdini paylaşmayan, dışarı çıkmayı sevmeyen, sessiz bir kadındı benim gözümde. bana anılarını anlattıkça neden böyle yalnız kaldığını anladım. zamanla hayatımdaki en önemli insan oluverdi. bana her zaman çalış kızım çalış kimseden fayda yok derdi. dershaneyi, okulu ekince bile onun yanına giden bir çocuktum. onunla yaşadığımız süre boyunca hep hastaydı. her gece allaha onu benden almasın diye dua ederdim. yalvarışlarım dinlenmedi.

onu kaybettiğimiz sene liseye geçiş sınavına hazırlanıyordum. bir hafta sonra sınavım var diye öldüğünü benden sakladılar. cenazesine bile gidemedim. çocuktum çünkü benden beklenilen o aptal sınava girip yüksek bir puan almalıydım.

11 sene oldu ve ben hala rüyalarımda onun baska bir şehirde yaşadığını, aslında kanser tedavisi olmak için gittiğini ve sonunda iyileştiğini görürüm.

arkadaşlarıma anlatırken, hala yaşıyormuş gibi konuşurum ondan.

sesini unutmaktan öyle korkuyorum ki.