insanlarla ilişkimin en başında böyle o ilişkiyi bembeyaz bi kağıt olarak düşünüyorum. sonra güzel şeyler biriktirdikçe rengarenk çiçekler falan çizip boyuyorum ama bi yerden sonra işler kötüye giderse ve minicik bir sorun dahi olsa o güzelim resimlerin üstünü tek tek siyah boyalarla çiziyorum. sonra kağıdı değiştirmek de mümkün olmuyor, çok ekstrem bi şekilde sevmiyorsam o insanı. ki bunu hayatımda sadece bir iki insana yapmışımdır sanırım. neyse sonra işte, o kağıdı çöpe atmak zorunda kalıyorum. o ilişkiyle birlikte. resim defterimden koparıyorum ama kenarda hep tırtıklı yerleri kalıyor. bu da gördükçe beni üzüyor. yine de çöpe attığım için pişman olmuyorum. çirkin bi resimdense, onu hatırlatan kalıntılar çok daha iyidir diye düşünüyorum. en azından.