boşvermişliğim bir tür kaçış bir tür kendini kandırma.sadece emin olmak istiyorum hayatıma dair herşeyden en azından bir kaç şeyden belki de tek bir şey bile olsa ona da razıyım..rayına oturmuş olması gerektiği kadar ne az ne fazla şey istiyorum çok şey değil.boşvermişliğim öfke ve üzüntümü dışa vurmamı tolore edecek kadar beni olgunlaştırdı diyorum.ama bu da iyi hissettirmiyor.
biraz da büyümek bu işte.

herkesin hikayeleri birbirine benziyor.insanların yaşamlarında kendime ders çıkartacak bir empatiklik bulamıyorum.çok kendimce sorunlarım var benim.bana benzeyen birine pek rastlamadım.

en iyi dostumun evlenmesi yüzünden eskisi kadar görüşemiyoruz.bu da canımı epeği sıkıyor.biribirimizi en iyi anlayan muabbetlerimizi ironi çizgisinde karikatürize edebildiğim belki de tek insan o hayatlarımız ve kişiliklerimiz bu kadar farklı olmasına karşın o gözüme bakınca beni anlıyor ben de onu.dostluk güzel şey vesselam.

hep iyi niyetli ve ağırkanlı olmaya çalışıyorum.piç gibi görünüp hala içimdeki o narin kırılgan evlerden ırak duygusallığımdan nefret ediyorum bir taraftan.beni yoran şey bu belki de.bu duygusallık bu kadar ince düşünme.basit ve sıradan biri olmayı çok isterdim.ruhumda yok kabullenmek yine de kabullenerek yaşamayı öğrenmek dişimi sıkarken snow board yapmak gibi bir şey.