söyleyemedim sana..o son sımsıkı sarılmamızda ikimiz de ağlarken ve sen 'daha da zorlaştırma lütfen' derken yanağına tek bi buse kondurup,yanaklarından gözyaşlarını ellerimle toplamak ve seni ne çok sevdiğimi söylemek istedim..ama yapamadım..çok korktum..ya benimle sonsuza kadar konuşmak istemezsen napardım..senin arkadaşın bile olamazdım belki de. ben arkamı dönüp giderken son bir bakış için geri döndüm ve sen bana doğru bakıyordun..fakat benim kafamı çevirdiğimi gördüģünde senin de diğer yöne döndüğünü gördüm..anlık yakalayışlardandı.gördüm işte bana doğru baktığını..keşke diyorum bazen..keşke o an tekrar koşup tekrar sarılıp sana 'seni çok seviyorum bir gün mutlaka görüşeceğiz' diyebilseydim.kilometrelerce ötemde,bambaşka bir ülkede yaşayan fakat kalbimde kocaman yeri olan sen,koca ve duygusal adam..seni çok seviyorum ve birbirimize veda etmek zorunda kaldığımız o günden beri seni düşünmeden geçirdiğim tek bir günüm yok..ve itiraf ediyorum..seni unutmayı denedim..çünkü sonu imkansız olan bu sevgi sadece beni yıpratıyordu sanki..ama onu da yapamadım..zor zamanlarımda,mutlu anlarımda hep aklımdasın ve hep keşke burada olsaydı diyorum kendi kendime..bunu bil..sana bir gün bu yazıyı gönül rahatlığıyla okuyabilmeyi diliyorum..senin de bana dediğin gibi hayatta neyi istersen onu yap ve asla hayallerinden vazgeçme..sevgilerimle..