ağzımın içinde karıncalar dolaşıyor gibi hissediyorum.
bu uyuşukluk, bu tedirginlik hissi nereden geliyor bilmiyorum. gözlerimi kapattığımda toprağın içinde kıpraşan solucanları ve onların henüz yeni doğmuş yavrularını görüyorum.
tenya gibiler. incecik, sanki yok gibiler, ama var.
karıncaları sevmem solucanları sevdiğim kadar. onlar tek başlarınayken daha sevimli. ama arkadaşlarıyla birlikte olunca kapkara bir ordu gibi. aynı hizada, bir yerlere gidiyorlar sıra olmuşlar.
ateşin sesi bana karıncaları hatırlatıyor. sanki onlar yanıyor.
ben biraz şey hissediyorum, hani derler ya, bozuk.
beynim bozuldu galiba.