‘’yenilirsem yenilirim, ne çıkar yenilmekten?
seninle çarpışmak kişiliğimi pekiştirir benim.
ayak bileklerime kadar bu deredeyim işte,
yerin yassı taşları tabanımın altında,
alnımda birleşmekte güneşin raylarından
hışırtıyla geçen kartalların sesleri.
unuttuğum bir bitkinin yaprakları gibi
göğsüme değerse kurşunların, ne çıkar?

bilmem nişancılığı, tabanca kullanmadım;
ama karşıma alıp seni horoz düşürmek de,
seni vuramamak da yüreğimi pekiştirir benim.
ölürsem güzel bir ölü olurum,
saçlarıma yuva kurar bir anda kirpiler,
kar, örtemeye kalkışır gökkuşağını,
ve onurlu, yoksul böceklerin gazetecisi
ben gülümserken resmimi çeker.’’