modern toplumun insanlar üzerinde oluşturduğu "mutlu olma zorunluluğu hissi". birçok insanın bu zorunluluk yüzünden mutsuz olduğu bir kenara bırakıp bu his neden çıktı, nasıl çıktı onu düşünelim derim.

kanaatimce antik yunanda felsefecilerin haz ile kapattığı, ortaçağda da din ile boşluğu doldurulan hayatın anlamı arayışının bu yüzyılda tam olarak yerine bir kavram bulunamaması.

antik yunanda hazzı yaşamak daha kolay. çünkü pek bir şey katamıyorsun hazza. yani tüm hazlar ulaşılabilir, çeşitlilik yok. insan ömrünün sonuna hazla ulaşması çok yüksek. ama devrimizdeki çeşitlilik, yapılacak şeylerin çokluğu ve yapmam istediğin şeyler için yapman gerekenler. bunu yazarken bile yorulan ben ve benim gibiler için çok zor. yapılması gereken şeylerin haz vermeyeceği belirgin ve devrimizde hiçbir şey için net konuşamayız. romaya sabah uçak bileti almanız sabah uyuyakalmayacaginiz anlamına gelmiyor. çeşitlilik hazzi yoruyor. bu yüzden insan sakinleşmek ve yerleşmek istedi ve ortaçağa geldik.

hazları yaşamak için uğraşırken hazsız kalacağını anlayan bireyler yüce bir amaç için yaşadıklarını düşünmeyi seçtiler.

bu dünya boş bir dünya. burasi sınav yeri. asıl iş cennete gitmekte. bir kulübe de yaşayıp aza kanaat etmekte. verilen işi yapmakta verilen paraya teşekkür etmekte .gezmeye ogrenmeye hatta düşünmeye falan gerek yok.

bu fikirler ömrünün çoğunluğunu idame ettiren insanlık 21. yüzyılda ne hazzı tam bırakabildi ne de dini. ikisini barındırırken ikisinsinin harmanlanmasından ortaya yeni şeylerde türettiler. hem cennete gitmek isteyip hem de dünya hazlarını yaşamak isteyen insan topluluğu.

işte bu ikilinin birleşiminden doğan içinde ikiside barındıran ama aynı zamanda pek düşünmeyen insanlar -günümüzdeki çoğunluk kesim- anlam kayıplarını gidermek için hayatlarının başına sonuna ortasına mutlu olma gayesini koydular ve bu da onları düşünmekten, sorgulamaktan, özgürleşmekten son olarak da kendileri olarak yaşamaktan alıkoydu.

yani mutluluk çoğunluğun uydurduğu masaldır. kalem kağıtla bile anlatılır.